Wie al een tijdje in dit segment van de hedendaagse muziek meedraait, kent Mark Brown misschien onder zijn eigen naam of als frontman van de band Uncle Buckle. Voor wie helemaal nieuw is: deze Happy Hour is de derde plaat van Mark onder eigen naam en wat hij erop brengt, is vintage Mark Brown: Americana à la Tom Waits, met een haast even hard schurende stem en een observatievermogen dat hem in staat stelt de dingen te bezingen, die zich in donkere krochten afspelen, die de kern van kleine gehuchten en bijzondere gemeenschappen uitmaken en die speciale personages tot leven zien komen.

Die onderwerpen brengt Brown tot leven middels een simpele, maar uitgekiende instrumentatie, waar gitaar, bas, drums , banjo en toetsen de dienst uitmaken en waar de backing vocals even essentieel zijn als de stem van de frontman zelve. Met zo nu en dan een zweempje Johnny Cash-meets-Kinky Friedman-and-John-Prine doorheen de teksten gedraaid -ik denk nu aan songs als Acetone of Deer Cut and Wrapped- zet Mark zijn werk als prima songschrijver danig in de verf, al kan je eigenlijk over elk van de songs wel iets zeggen. Hoe mensen zichzelf verliezen in het eindeloos aankopen van loterijbriefjes, bij voorbeeld. Daarover gaat opener Scratch, terwijl Inertia probeert te verwoorden hoe ledigheid het leven van de mens kn gaan beheersen, ook al wil hij dat niet.

Over zijn verknochtheid aan rotsklimmen in zijn jonge jaren handelt dan weer Long Time, dat eigenlijk een oefening in fijne nostalgie is en de titelsong, met slechts één akkoord, is een bijzonder geslaagde oefening in het verwoorden van lusteloosheid en verveling die ertoe kunnen leiden dat je zelfs niet tijdig aangekleed geraakt om tijdig naar de pub te kunnen en daar het Happy Hour mee te maken. Dé song van deze bijzonder leuke plaat is, wat mij betreft, Gasoline Hands, met een compleet absurde tekst over wat mensen te verbergen hebben, als hun handen een benzinegeur verspreidt. Brown zelf zegt over deze song dat hij er van uitgaat dat het nummer wél weet waarover het gaat, in tegenstelling tot de schrijver. Hijzelf dus. Nu, als je ooit een mooie songs over stuk gegane liefde wil horen, dan kan ik u van harte Broken Glass aanbevelen. Als Harry Dean Stanton al niet overleden was, dan had iemand deze song aan hem moeten bezorgen zodat hij er de definitieve versie had kunnen van inzingen. Wie een song kan verzinnen als Acetone en dat oplosmiddel hanteert om het verdampen van een liefde te beschrijven, zo iemand kan bij mij een potje breken, net zoals ik niet naar Unanswered Prayer kan luisteren, zonder mee te voelen met de jonge vrouw, over wie dit liedje gaat.

Laat dàt misschien mijn bescheiden samenvatting over deze fijne plaat zijn: Mark Brown is een begenadigde liedjesschrijver rn wie naar hem luistert, wordt onvermijdelijk geraakt. Zoiets is lang niet iedereen gegeven. Mark Brown moet dringend ontdekt worden !

(Dani Heyvaert)